كسى كه دو ماه متوالى روزه به عهده‌اش هست مى‌تواند بجاى آن يك ماه روزه گرفته و به سى نفر فقير تصدق دهد.

مسئله پنجم‌

كسى كه مسافر است و بايد روزه‌اش را افطار و نمازش را قصر بخواند اگر با علم به مسئله روزه‌اش را بگيرد واجب است بعدا آنرا به عنوان قضاء اعاده نمايد.

ولى اگر جاهل به مسئله باشد روزه‌اش صحيح بوده و اعاده ندارد.

و كسى كه حكم را مى‌داند ولى فراموش نموده و از روى نسيان روزه‌اش را در سفر گرفته از نظر فساد روزه به عامد ملحق مى‌باشد.

فرع‌

در هر موردى كه نماز چهار ركعتى قصر مى‌شود روزه نيز قصر مى‌گردد با اين فرق كه در روزه شرط است مسافر پيش از ظهر از بلدى كه مقيم در آن است خارج شود ولى در نمازچنين شرطى نمى‌باشد.

مسئله ششم‌

پيرمرد و پيره‌زنى كه از گرفتن روزه ناتوان هستند بايد عوض هر روز كه افطار مى‌كنند يك مدّ طعام به فقير بدهند و قضاء از ايشان ساقط است.

فرع‌

كسى كه به مرض عطش مبتلاء است و از بهبودى اين مرض مأيوس بوده حكمش همچون پيرمرد و پيره‌زن مى‌باشد و هرچه در آن دو گفتيم در حق وى نيز جارى است.

ولى بايد توجه داشت كه وى اگر از اين مرض سالم شد قضاء روزه‌هائى را كه افطار كرده بر او واجب مى‌باشد.