الف را بايد به اصلش يعنى واو برگرداند مانند: عصى كه در اصل عصو بوده لذا در تثنيه‌اش مى گوئيم: عصوان‌

و اگر الف از « ياء » قلب شده و يا از واو مقلوب بوده و اسم بيشتر از سه حرفى باشد يا اصلا الف از حرف ديگرى قلب نشده باشد قاعده اين است كه در وقت تثنيه الف را بايد به ياء قلب نمائيم مانند: رحى كه در اصل با يا بوده لذا در تثنيه آن مى‌گوئيم: رحيان و نظير: ملهى كه در اصل با واو بوده و چون بيش از سه حرفى اس در تثنيه‌اش مى‌گوئيم: ملهيان و همچنين مثل: حبارى كه الف آن مقلوب از حرفى نيست از اينرو در تثنيه آن مى‌گوئيم: حباريان.

3- و امّا تعيين اسامى مثنى در كلمات مذكور، آنها را در ذيل مى‌نگاريم:

ساعيان، عصوان، ظبيان، قفوان، وضّاءان، عمران، منوان، حمراوان، غرّاوان‌

4- و امّا تثنيه كلمات مذكور:

محييان، منجيان، رداءان، عرجاءان، داعيان، رضيان، زهراءان، راعيان، محطّان، نداءان، حمراءان، صحراءان، مشّاءآن، سمآءان، قاضيان‌

5- و امّا استخراج اسماء مثنّى از جملات مذكور و تعيين مفرد آنها:

الف: فتيان و مفردش (فتى) مى‌باشد

ب: اذنين و مفردش (اذن) مى‌باشد

ج: الهين و مفردش (اله) مى‌باشد، اثنين (اسم مفرد است ولى ملحق به مثنث است).

د: ابواه و مفردش (اب) مى‌باشد، مؤمنين و مفردش (مؤمن) مى‌باشد.

ه: البحرين و مفردش (البحر) مى‌باشد.

6- و امّا تركيب جمله مذكور و بيان اعراب كلماتش:

انّ، از حروف مشبهة بالفعل- الدّنيا، اسم براى انّ و الآخرة معطوف به « الدنيا » - عدّوان، خبر براى « انّ » - متفاوتان صفت است براى « عدوان » - سبيلان، معطوف به « عدوّان » - مختلفان، صفت براى « سبيلان » - واو، عاطف- هما، مبتداء، بمنزلة، جار