جواب شارح از انتقاد

سپس خود در مقام جواب از اين انتقاد چنين مى‌گويد:

هركدام از اسم فاعل و اسم مفعول حقيقت هستند در ذاتى كه وصف در آن تحقق يافته در حاليكه در اينجا در ذاتى استعمال شده‌اند كه وصف در آن محقق نيست و اين چون استعمال لفظ در غير موضوع‌له است لاجرم استعمال مجازى مى‌باشد و سبب ارتكاب اين مجاز آنست كه بدين وسيله تنبيه شود كه ذاتى كه وصفش محقق نيست در اين‌جا چون از آن به اسم فاعل و اسم مفعول كه صفت در آندو قطعا محقق است تعبير شده پس وصف نيز در مورد استعمال تحقّقش بايد حتمى و قطعى باشد.

متن: و منه القلب نحو: عرضت النّاقة على الحوض مكان عرضت الحوض على النّاقة اى اظهرته عليها لتشرب.

و قبله السّكاكى مطلقا و ردّه غيره مطلقا.

و الحقّ انّه ان تضمّن اعتبار لطيفا قبل كقوله:

ترجمه‌

قلب و خلاف مقتضاى ظاهر بودنش‌

مصنف گويد:

و از جمله خلاف مقتضاى ظاهر قلب است مانند:

عرضت النّاقة على الحوض و ناقه را بر حوض عرضه داشتم.