شأن بوده و در [ايرادها] به مقدمه عود مى‌كند.

قوله: تنوينها للتعظيم الخ: ضمير در [تنوينها] به مقدّمه عود مى‌كند.

قوله: المتقدمة منها: ضمير در [منها] بجماعت راجعست‌

قوله: لما يتوقّف عليه الشّروع فى مسائله: ضمير در [عليه‌] به ماء موصوله و در [مسائله‌] به [العلم‌] راجعست.

قوله: لارتباط له بها: ضمير در [له‌] به المقصود و در [بها] به طائفة راجع است.

قوله: و انتفاع بها فيه: ضمير در [بها] به طائفه و در [فيه‌] به [المقصود] عود مى‌كند.

قوله: و هى هنا: ضمير [هى‌] به مقدمه راجعست.

قوله: و انحصار علم البلاغة: معطوف است بر معنى الفصاحة و مقصود از علم بلاغت علمى است كه بآن تعلّق دارد و آن معانى و بيان است.

قوله: و ما يلائم ذلك: معطوفست بر معنى الفصاحة و مشاراليه [ذلك‌] معناى فصاحت و بلاغت است.

متن: الفصاحة يوصف بها المفرد و الكلام و المتكلّم:

شرح عربى‌ الفصاحة و هى فى الاصل تنبئ عن الظهور و الابانة.

يوصف بها المفرد مثل كلمة فصيحة و الكلام مثل كلام فصيح و قصيدة فصيحة.

قيل: المراد بالكلام ما ليس بكلمة ليعمّ المركّب الاسنادى و غيره فانّه قد يكون بيت من القصيدة غير مشتمل على اسناد يصح‌