مسنداليه بود ولى در اين بيت مسنداليه نيست زيرا (الالمعى) رفعش بنابر اينست كه خبر باشد براى [انّ‌] در بيت قبلى:

انّ الّذى جمع السماحة و النجدة (البيت).

يعنى: بدرستيكه كسيكه جامع است بخشش و شجاعت و نيكى و پرهيزگارى را و يا منصوبست تا صفت باشد براى اسم انّ يعنى (الذى) يا مفعول براى اعنى مقدّر است و بنابر تقدير نصب خبر (انّ) اودى است كه در چند بيت بعد واقع شده و آن بيت عبارتست از:

اودى فلا تنفع الاشاحة من (البيت).

يعنى: هلاك شدن فضاله پس نفع نمى‌دهد ترسيدن از امرى را براى كسيكه قصد دارد كارهاى جديد و تازه انجام دهد.

قوله: و الوصف قد يطلق على نفس التابع الخ: وصف داراى دو معنا است:

1- معناى اسمى و آن عبارتست از نفس وجود صفت.

2- معناى مصدرى و آن عبارتست از فعلى كه متكلّم انجام داده و براى مسنداليه يا غير آن صفتى را ذكر مى‌كند و مجرد اينعمل را وصف گويند.

شارح مى‌گويد: اراده معناى دوّم در اينمقام اولى و سزاوارتر است بقرينه عبارات بعدى كه تمام بمعناى مصدرى هستند يعنى ابدال و بيان و ذكر النعت له.

قوله: و الا حسن ان يكون بمعنى النعت الخ: يعنى از ضمير در (فلكونه) نعت بمعناى اسمى و از مرجعش معناى مصدرى اراده شود كه از آن در علم بديع به صنعت استخدام تعبير مى‌كنند.