و مانند اينمثال است در كشف و برداشتن حجاب از معناى قول شاعر:

الا لمعىّ الّذى يظنّ بك الظّن الخ.

شارح گويد:

ضمير در [وصفه‌] به مسنداليه راجعست و وصف گاهى بر نفس تابع مخصوص اطلاق شده و زمانى بمعناى مصدر است و مناسبتر در اينجا همين اطلاق دوّمى است چنانچه با قول مصنّف كه مى‌گويد:

[ اما بيانه‌] و [اما الابدال عنه‌] و [اما ذكر النعت له‌] نيز موافقتر مى‌باشد و كلمه [وصف‌] بمعناى مصدر است و بهتر آنست كه به معناى [نعت‌] آنرا تقدير نمائيم بنابراينكه از لفظ يكى از دو معنايش اراده شده و از ضميرى كه بآن راجعست معناى ديگرش را چنانچه انشاء اللّه بزودى در فن سوّم يعنى بديع شرحش خواهد آمد و ضمير در [مبنيّا له‌] به مسنداليه راجعست، سپس در ذيل مثال اول گويد:

چه آنكه اين اوصاف (يعنى: الطّويل، العريض الخ) از اموريست كه نشانه و رسم در مسنداليه را واضح كرده و بدين ترتيب تعريف برايش قرار مى‌گيرند.

و ضمير در [مثله‌] به [هذا القول‌] راجعست و وجه مثل بودن بيت با مثال اينست كه وصف بمنظور كشف و ايضاح است و اين غرض در هردو رعايت شده اگرچه در بيت وصف براى مسنداليه قرار نگرفته است، سپس در تعقيب بيت مى‌افزايد:

كلمه [المعى‌] معنايش شخص باذكاوت و منوّر الفكر را گويند و وصف بعدش (يعنى الذى الخ) معناى آنرا كشف و واضح نموده ولى‌