شارح گويد: حشو عبارتست از كلمه يا كلام زائدى كه به آن احتياجى نباشد و تطويل زيادى است بر اصل مراد بدون اين‌كه داراى فائده‌اى باشد و در باب اطناب فرق بين ايندو ذكر مى‌شود و آن اينست كه حشو عبارت است از لفظ معيّنى كه زائد باشد چنانچه شاعر گويد:

كه در اين بيت لفظ [قبله‌] حشو است ولى تطويل زائد غير معيّن است چنانچه شاعر گويد:

كه در اين بيت يا كذب و يا مين زائد است بدون اينكه زائد معيّن باشد.

تعقيد: آنست كه كلام داراى غلق و گرهى باشد كه به آسانى معنايش مفهوم نشود.

قوله: كون الكلام مغلقا: كلمه [مغلق‌] بصيغه اسم مفعول.

قوله: لا يظهر معناه: ضمير در [معناه‌] بكلام راجعست.

متن: قابلا للاختصار، مفتقرا الى الايضاح و الى التّجريد.

شرح عربى‌ قابلا، خبر بعد خبر اى كان قابلا للاختصار لما فيه من التّطويل.

مفتقرا اى محتاجا الى الايضاح لما فيه من التّعقيد و الى التجريد عمّا فيه من الحشو.

ترجمه‌

مصنّف گويد:

قسم ثالث براى اختصار كردن قابل بوده و به ايضاح‌