مرجعش بعنوان مسنداليه در ذهن وى جايگزين ميشود پس القاء مسند اليه از طريق ضمير با اوّل مرتبه حاصل نمى‌شود و نيز قيد باسم مختص به بمنظور اخراج ضمير متكلّم يا مخاطب يا اسم اشاره يا موصول يا معرف به لام عهد و يا معرف باضافه است چه آنكه هركدام از مذكورات اگرچه مسنداليه را در بار اوّل در ذهن سامع احضار مى‌كنند ولى هيچ كدام اسم مختص بمسنداليه نيستند.

تنبيه‌

قيد اخير يعنى [باسم مختص به‌] حاوى تمام خصوصيّات قيود مذكوره در عبارت مى‌باشد و يا اكتفاء بآن از ذكر قيود ديگر مستغنى بوديم ولى معذلك مصنّف آنها را عليحده ذكر كرد زيرا تحقيق در اطراف علم مقتضى بود كه بآنها تصريح شود.

كلام بعض و جواب شارح‌

بعضى از ادباء گفته‌اند قيد [ابتداء] احتراز است از معارفى كه مسمّاى خود را در صورتى در ذهن سامع حاضر مى‌كنند كه از مسمّا قبلا ذكرى بميان آمده باشد همچون ضمائر غائب، معرّف بالف و لام عهد و موصول و اسماء اشاره.

اما در ضمير غائب: زيرا شرط است مرجع آن قبلا ذكر شده تا ضمير بما بعد رجوع نكند پس با آوردن ضمير مسمّا بار دوّم احضار مى‌شود.

امّا معرف بالف و لام عهد كه عهد ذكرى و عهد ذهنى و عهد