و امّا اصالت تعريف در مسنداليه بجهت اينست كه در تركيب كلام مسنداليه محكوم عليه واقع مى‌شود و بديهى است اسناد حكم بر مجهول مفيد فائده نيست.

و امّا اصالت تنكير در مسند: وجهش اينست كه در مقام اخبار اصل اتصاف مسنداليه بمسند مطلوب و مقصود است اگرچه در بعضى موارد بواسطه عناوين طاريه مقاصد ديگر ايجاب تعريف مسند را ميكند ولى اين موارد و عناوين عارضى و پرواضح است مقصود مزبور با تنكير مسند تأمين و تحصيل مى‌شود.

ضمير آوردن مسنداليه‌

گاهى مسنداليه را در مقام تعريف بصورت ضمير مى‌آورند و آن از سه حال خارج نيست:

1- ضمير متكلّم و آن در جائيست كه مقام اقتضاء تكلّم را نمايد مثلا كسى بزيد بگويد:

چه كسى اين بيت شعر را گفته است؟

او در جواب بگويد: انا ناظم هذا البيت.

2- ضمير مخاطب و آن در جائيست كه مقام مقتضى خطاب باشد چنانچه در سؤال مزبور بلحاظ اينكه نفس سائل گوينده ابيات است زيد بگويد: انت ناظمه.

3- ضمير غايب و آن را در سه مورد آورند.

الف: در جائيكه مرجع آن لفظا در عبارت قبل آمده باشد مانند:

فرموده مولانا امير المؤمنين عليه السلام: كلّ يوم لا يعصى اللّه فيه‌