بالكنايه طبق مذهب سكّاكى راجعست.

قوله: و هو يقتضى ان يكون الخ: ضمير [هو] به تفسير الاستعارة عائد است.

قوله: و هذا مبنىّ على انّ المراد الخ: مشاراليه [هذا] به استلزام مزبور راجعست.

قوله: الّلازم من مذهبه: يعنى من مذهب السّكاكى.

قوله: و وقوعها كقوله تعالى الخ: ضمير در [وقوعها] به [اضافه‌] راجع است.

قوله: لانّ المراد به حينئذ هو العملة: ضمير در [به‌] به هامان راجع بوده و مقصود از [حينئذ] حين ارادة المجاز مى‌باشد.

قوله: لانّ النداء له و الخطاب معه: ضمير در [له‌] و [معه‌] به هامان عائد است.

قوله: ذائع: بمعناى شايع و عطف تفسير براى آن مى باشد.

متن: و اللوازم كلّها منتفيّة.

و لانّه ينتقض بنحو نهاره صائم لاشتماله على ذكر طرفى التشبيه.

شرح عربى‌ و اللوازم كلّها منتفيّة كما ذكرنا فينبغى كونه من باب الاستعارة بالكناية لانّ انتفاء الّلازم يوجب انتفاء الملزوم و الجواب: انّ مبنى هذه الاعتراضات على انّ مذهب السّكاكى فى الاستعارة بالكناية ان يذكر المشبه و يراد المشبّه به حقيقة و ليس كذلك بل مذهبه ان يراد المشبّه به ادّعاء و مبالغة لظهور ان ليس‌