وى سبب خوردن از شجره منهيّه بود باين نحو كه آدم و حوّا را قسم داد كه تكليف او بخوردنشان محض نصيحت و مجرّد خيرانديشى بوده است.

4- يوما يجعل الولدان شيبا : سوره (مزمّل) آيه (17)، كه در اين آيه شريفه اسناد فعل (يجعل) به زمان (يوما) اسناد مجازى است و حقيقتا اسنادش به حقتعالى است.

البته نسبت فعل در اين آيه به ضميرى است كه راجع به يوم است و مقصود شارح از يوم همان ضميرى است كه به يوم راجعست.

شارح گويد: مقصود خداوند تبارك و تعالى از اينكه فرموده، در آن روز كودكان پير مى‌شوند نه آنست كه حقيقتا كودك بعد از حشر و نشرش بلافاصله پير و فرتوت مى‌گردد بلكه اينعبارت كنايه است از شدّت و كثرت هموم در آنروز و زيادى غم و حزن بحديكه اگر كودك با آن هموم و غصص مواجه شود بجا است كه بگوئيم پير مى‌شود چه آنكه پيرى و شكستگى عارضه‌اى است كه يكى از اسبابش تفاقم و تكاثر شدائد و تراكم محن و غصص مى‌باشد.

بعد مى‌گويد: مى‌توان اينعبارت را كنايه از طولانى بودن آن روز دانست بطوريكه ابتداء حشر اگر انسان كودك باشد هنوز تكليفش مشخّص نگشته پير و شكسته مى‌گردد و معذلك آنروز باتمام نمى‌رسد.

5- [ و اخرجت الارض اثقالها ]: سوره (زلزال) آيه (2) كه در اين آيه شريفه اخراج كه در حقيقت فعل حضرت حق جلّت عظمته است به ارض كه مكان فعل است نسبت داده شده.

متن: و هو غير مختص بالخبر بل يجرى فى الانشاء نحويا