[دليل براى اسم بودن مهما]

است و هم شرط لذا لازمست بعد از آن هم فاء واقع شود و هم متّصل باسم گردد اما فاء بلحاظ معناى شرطيّت است و امّا الصاق به اسم بجهت اشتمالش بر معناى ابتدائيّت است و اين امر از باب اقامه لازم مقام ملزوم بوده كه بجهت حفظ و ابقاء اثر ملزوم اجمالا لازم و ضرورى مى‌باشد.

قوله: هو من الظّروف: ضمير [هو] به [لفظ بعد] راجع است.

و مقصود از [ظرف بودن بعد] آن است كه ظرف زمان ميباشد

[ قوله: المبنيّة:] مقصود مبنى بر ضمّ است.

قوله: المنقطعة عن الاضافة: اين عبارت اشاره است به علّت بناء لفظ [بعد].

قوله: لنيابتها عن الفعل: ضمير مجرورى در [لنيابتها] به [اما] راجع است و اين عبارت علّت است براى عامل بودن لفظ [امّا] در [بعد].

قوله: و مهما هنا مبتداء: مشاراليه [هنا] تقديرى استكه شارح براى اصل [اما بعد] ذكر نمود.

قوله: و يكن شرط: يعنى و جمله [يكن‌] فعل شرطست و [كان‌] تامّه بمعناى [يوجد] مى‌باشد و فاعلش ضميرى استكه به [مهما] راجع است.

مؤلف گويد:

بنابراين دو دليل براى اسم بودن [مهما] در دست است:

الف: آنكه مبتداء واقع شده و اين امر از خواصّ اسم است.