شريف در مثل [ فسبّحه و ادبار السجود ] شده است.

حكايت‌

اديب مشهور اسماعيل بن عباد مشهور به (صاحب) كه از معاصرين اديب كامل و دانشمند فرزانه ابن العميد وزير فخر الدّوله كه از سلاطين آل بويه است مى‌باشد روزى در محضر وى بيت ابو تمام را قرائت نمود استاد ابن عميد بوى گفت آيا در اين بيت وجهى كه موجب عيب و نقص آن باشد مى‌بينى؟ صاحب عرضه داشت بلى، آن در مقابل قرار دادن مدح بالوم است و حال آنكه مقابل مدح كلمه (ذمّ) يا- (هجاء) بمعناى هجو نمودن و معيوب قرار دادن مى‌باشد، وى گفت غير از اين عيب ديگرى در آن هست يا نه؟ صاحب گفت نمى‌دانم، استاد ابن عميد عيب را تكرار در (امدحه) دانست و سپس اضافه نمود علاوه جمع بين (حاء) و (هاء) نيز كه هردو از حروف حلق بوده و با هم متماثلند سبب خروج اينكلمه از حدّ اعتدال شده و تنافر را ايجاد نموده است، صاحب تصديق نمود و از وى تشكر كرد.

نقل اين حكايت بمنظور اينست كه شارح كلام ابن عميد را خواسته شاهد قرار دهد بر غير فصيح بودن اين بيت اگرچه در پيدايش عدم فصاحتش با ايشان موافق نيست.

قوله: و ان كان كلّ منها فصيحا: ضمير در [منها] بكلمات راجع است.

قوله: ذكر فى عجائب المخلوقات: صاحب حاشيه دسوقى فاعل [ذكر] را مصنف دانسته و كتاب عجائب المخلوقات مصنّفش زكريا