فقهاء و اهل لغت در تفسيرش مختلف و مضطرب مى‌باشد.

نقل كلمات اهل لغت و فقهاء در تفسير و توضيح غناء

از مصباح المنير نقل شده كه مى‌گويد:

غناء عبارتست از صوت.

و از ديگرى حكايت شده كه گفته:

غناء عبارتست از كشيدن صدا.

و از نهايه نقل شده كه وى از شافعى حكايت كرده كه او گفته:

غناء عبارتست از تحسين صوت و ترقيق و ظريف اداء كردن.

و نيز از نهايه آمده است كه گفته:

هركسيكه صدايش را بلند كند، پس نزد عرب به صدايش غناء گويند.

مرحوم مصنّف مى‌فرمايند:

هيچيك از اين مفاهيم حرام نبوده و غناء بر آنها صادق نيست لذا كلّ اين تفاسير و تعاريف اشاره‌اند بيك مفهوم و معنائى كه از نظر عرف معيّن و مشخّص است.

و بهترين تعاريف، همان تعريف و تفسيرى است كه از صحاح الّلغه نقل شد.

و قريب بآن است آنچه از مشهور فقهاء حكايت شده، ايشان فرموده‌اند:

غناء عبارتست از كشيدن صدائى كه مشتمل باشد بر ترجيع طرب‌انگيز.

تعريف طرب‌

جوهرى در صحاح الّلغة مى‌گويد:

طرب عبارتست از خفّت و سستى كه بواسطه شدّت حزن يا سرور بر انسان عارض مى‌گردد.

زمخشرى در اساس الّلغة گفته:

طرب عبارتست از خفّت و سستى كه بواسطه سرور يا همّ و غم بانسان دست‌