و در روايت سكونى از مولانا ابى عبد اللّه عليه السّلام آمده:

امام عليه السّلام فرمودند: پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى‌فرمايند:

دشنام به مؤمن دادن بمنزله مشرف به هلاكت شدن است.

و در روايت ابو بصير از مولانا ابى جعفر عليه السّلام آمده كه حضرت فرمودند:

مردى از قبيله تميم نزد پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم آمد و بآنجناب عرض كرد مرا نصيحت بفرما.

پس در ضمن نصايح آنحضرت بوى اين بود كه:

يكديگر را دشنام ندهيد زيرا اين عمل موجب عداوت و دشمنى مى‌گردد.

و در روايت ابن حجّاج از مولانا ابى الحسن عليه السّلام راجع به دو نفرى كه يكديگر را دشنام مى‌دادند آمده است كه حضرت فرمودند:

آنكس كه ابتداء به سبّ كرده ظالم‌تر بوده و مادامى كه از مظلوم پوزش نخواسته باشد وزر و وبال فعل خود و طرف مقابلش بر عهده او است.

مرحوم مصنّف مى‌فرمايند:

در مرجع ضمائرى كه در اين روايت مى‌باشند اغتشاش بوده و باعث اغلاق معنا گرديده و ممكنست خطاء عبارى از راوى و ناقل باشد و بهرصورت مراد و مقصود اينست و اللّه اعلم:

همان وزر و وبالى كه بعهده طرف مقابل است بر او مى‌باشد غير از وزر و وبالى كه خود دارد زيرا وى طرف مقابل را در دشنام دادن وارد نمود، حال اگر از مظلوم عذرخواهى نمود و از دشنامى كه باو داده و او را وارد ناسزا گفتن كرده پوزش خواست از هردو وزر و وبال پاك مى‌شود.

مناط و مرجع در صدق سبّ و دشنام‌

سپس مرحوم مصنّف مى‌فرمايند:

مرجع در صدق « سبّ » عرف و حكم اهل محاوره مى‌باشد.

مرحوم محقّق ثانى در جامع المقاصد « سبّ » را اينگونه تفسير كرده: