اسب به كفّار حرام باشد بطريق اولى آلات دفاعى را نمى‌توان بايشان فروخت.

سؤال‌

ممكنست گفته شود:

مقصود از « سروج » در اين روايت زين اسب نيست بلكه مراد سيوف سريجيّه است و بدين‌ترتيب حكم بحرمت بيع آن بخاطر اينستكه مبيع از آلات و قتّاله مى‌باشد.

جواب‌

مرحوم مصنّف مى‌فرمايند:

حمل اين روايت بر معناى مذكور با صدر روايت هيچ تناسبى ندارد چه آنكه در صدر روايت راوى سؤال از سروج و ادات سروج مى‌كند و على الظّاهر مقصود از « ادات » آلات زين از قبيل ركاب، ريسمان و لجام و امثال اينها مى‌باشد پس مناسب نيست بگوئيم:

مراد از « سروج » سيوف سريجى است مضافا باينكه راوى كه سائل در اين روايت است حرفه‌اش سراجى يعنى سازنده زين اسب بوده و اين خود قرينه است بر اينكه سؤال از سيوف سريجى نبوده.

شرح مطلوب‌

قوله: بل يكفى مظنّة ذلك: مشار اليه « ذلك » استعمال اهل الحرب للمبيع فى الحرب مى‌باشد.

قوله: بحسب غلبة ذلك: يعنى غلبة الظّنّ.

قوله: و حينئذ: يعنى و حين شمول الاخبار لما يعلم استعمال اهل الحرب المبيع للحرب.

قوله: فالحكم مخالف للاصول: مقصود از « الحكم » حكم بحرمت است بطور مطلق.