آن نمى‌باشد ولى در عين حال در فرض مزبور چاره‌اى نداريم از اينكه ملتزم به آن شويم.

بيان مراد

قوله: فهو يمكن ان يقع على صورتين: ضمير « هو » به تعلّق امر راجع است.

قوله: و حينئذ لا شبهة فى لزوم امتثاله ثانيا: مقصود از « حينئذ » حين صدور الامر الثّانى بعد امتثال الاوّل مى‌باشد و ضمير در « امتثاله » به امر دوّم راجع است.

قوله: و حينئذ يقع الشّكّ فى وجوب امتثاله مرّتين: منظور از « حينئذ » حين صدور الامر الثّانى قبل امتثال الامر الاوّل بوده و ضمير در « امتثاله » به امر عود مى‌كند.

قوله: فليس لهما الّا امتثال واحد: ضمير در « لهما » به امر اوّل و دوّم راجع است.

قوله: انّ هذا الفرض له اربع حالات: مقصود از « هذا الفرض» فرض دوّم يعنى صورتى است كه امر دوّم پيش از امتثال امر اوّل صادر شده باشد.

قوله: فانّ الظّاهر حينئذ: يعنى حين كون الامرين غير معلّقين بشيئ.

قوله: لكان على الآمر تقييد متعلّقه: يعنى متعلّق امر دوّم.

قوله: و ظهور وحدة المتعلّق فيهما: ضمير در « فيهما » به امر اوّل و دوّم راجع است.

متن:

الثّانية

ان يكون الامران معا معلّقين على شرط واحد، كأن يقول المولى مثلا: ان كنت محدثا فتوضّاء ثمّ يكرّر نفس القول ثانيا.

ففى هذه الحالة ايضا يحمل على التّأكيد لعين ما قلناه فى الحالة الاولى بلا تفاوت.

الثّالثة

ان يكون احد الامرين معلّقا و الآخر غير معلّق كأن يقول مثلا: اغتسل ثمّ‌