قوله: غير انّ ذلك: يعنى الّا انّ ذلك، مشار اليه « ذلك » بيان و اخذ قيد در مأموربه مى‌باشد.

قوله: بل لا مناص له: ضمير در « له » به آمر راجع است.

قوله: فانّه اذا لم يمكن تقييد المأمور به بذلك: ضمير در « فانّه » بمعناى « شأن » مى‌باشد و مشار اليه « ذلك » اتيان صلوة بداعى امر متعلّق بآن مى‌باشد.

قوله: ثمّ يأمر ثانيا باتيانها بداعى امرها الاوّل: ضمير در « باتيانها » به صلوة راجع است.

قوله: مبينا ذلك بصريح العبارة: كلمه « مبينا » حال است از فاعل « يأمر ثانيا» و مشار اليه « ذلك » اتيانها بدعى امرها الاوّل مى‌باشد.

قوله: فى حكم امر واحد ثبوتا: يعنى بحسب عالم ثبوت و واقع.

قوله: و سقوطا: يعنى نسبت بمقام امتثال در خارج.

قوله: لانّهما ناشئان من غرض واحد: همانطوريكه امر واحد متعلّق بمأموربه ناشى از يك غرض مى‌باشد.

قوله: بامتثاله فقط: ضمير در « امتثاله » به امر اوّل راجع است.

قوله: و ذلك بان يأتى بالصّلوة الخ: مشار اليه « ذلك » امتثال امر اوّل فقط مى‌باشد.

قوله: و لم يلحقه بما يكون بيانا له: ضمير فاعلى در « لم يلحقه» به آمر راجع بوده و ضمير مفعولى به « هذا الامر» عود مى‌كند چنانچه ضمير در « له » نيز به هذا الامر برمى‌گردد.

قوله: فانّه يستكشف منه: ضمير در « فانّه » بمعناى « شأن » بوده و ضمير در « منه » به عدم امر ثانيا عود مى‌كند.

قوله: و الّا لبيّنه بامر ثان: كلمه « و الّا» يعنى و اگر قصد امتثال در غرض دخالت مى‌داشت و ضمير فاعلى در « بيّنه » به آمر و ضمير مفعولى به قصد امتثال برمى‌گردد.

قوله: و عليه: يعنى و بنابر جواز تمسّك باطلاق مقامى با شرحى كه در اطرافش داده شد.