از معانى حرفى و ربطى است و با وجوب و ندب كه از معانى اسمى محسوب مى‌شوند تفاوت كلّى دارد و در مادّه امر اينستكه هريك از وجوب و ندب خارج از حقيقت موضوع‌له بوده و جزء تقسيمات لاحق امر پس از استعمال مى‌گردند.

بيان مراد

قوله: و فى كيفيّته: يعنى كيفيّت ظهور.

قوله: و ما شابهها و ما بمعناها من صيغ الامر: كلمه « من صيغ الامر» بيان است براى « ما شابهها» و « ما بمعناها» يعنى صيغ ديگر امر كه بر وزن « افعل » نيستند همچون: قل، اقعد و امثال اينها چنانچه مراد از « شابهها » جملات خبريه‌اى است كه دلالت بر طلب دارند.

قوله: انّها ظاهرة فى الوجوب: ضمير در « انّها » به صيغه امر راجع است.

قوله: امّا لكونها موضوعة فيه: ضمير در « انّها » به صيغه و در « فيه » به وجوب عود مى‌كند.

قوله: الشّامل لهما: ضمير در « لهما » به وجوب و ندب راجع است.

قوله: من دون ان تكون ظاهرة فى احدهما: ضمير در « ان تكون» به صيغه و در « احدهما » به وجوب و ندب عود مى‌كند.

قوله: و الحقّ انّها ظاهرة فى الوجوب: ضمير در « انّها » به صيغه عود مى‌كند.

قوله: لا من جهة كونها موضوعة للوجوب: ضمير در « كونها » به صيغه برمى‌گردد.

قوله: و لا من جهة كونها موضوعة لمطلق الطّلب: ضمير در « كونها » به صيغه راجع است.

قوله: و انّ الوجوب اظهر افراده: يعنى افراد طلب.

قوله: و شأنها فى ظهورها فى الوجوب: ضمائر مؤنّث به صيغه راجعند.

قوله: على ما تقدّم هناك: مشار اليه « هناك » بحث از مادّه امر مى‌باشد.

قوله: و وجوب الانبعاث عن بعثه: يعنى عن بعث المولى.

قوله: و يأذن به: يعنى و ما لم يأذن بالتّرك.