قوله: و كيفيّة تصحيح الوضع فى ذلك: مشار اليه « ذلك » وضع كلمه براى قدر جامع مى‌باشد.

قوله: كصدقها على المركّب من حرفين: ضمير در « صدقها » به كلمه راجع است.

قوله: انّما يكون فى اجزاء افرادها: ضمير در « افرادها » به ماهيّت راجع است.

قوله: و قد يسمّى ذلك: مشار اليه « ذلك » ماهيّت كلّى مى‌باشد.

متن: و على هذا ينبغى ان يقاس لفظ « الصّلوة » مثلا، فانّه يمكن تصوّر جميع اجزاء الصّلوة فى مراتبها كلّها و هى اى هذه الاجزاء معيّنة معروفة كالحروف الهجائيّة، فيضع اللّفظ بازاء طبيعة العمل المركّب من خمسة اجزاء منها مثلا فصاعدا، فعند وجود تمام الاجزاء يصدق على المركّب انّه صلوة و عند وجود بعضها و لو خمسة على اقلّ تقدير على الفرض يصدق اسم الصّلوة ايضا.

بل الحقّ انّ الّذى لا يمكن تصوّر الجامع فيه و خصوص المراتب الصّحيحة و هذا المختصر لا يسع تفصيل ذلك.

ترجمه: بنابراين شايسته است كه لفظ « صلوة » را به « كلمه » قياس كرده و بگوئيم:

ممكنست تمام اجزاء نماز را در كلّ مراتب و جميع مصاديق تصور نمائيم چه آنكه اين اجزاء همچون حروف هجائيّه معروف و معيّن بوده و ابهام و اجمالى در آن‌ها نمى‌باشد از اينرو پس از تصوّر اين اجزاء لفظ در قبال طبيعت عملى وضع شده كه مركّب از اين اجزاء است مثلا پنج جزء يا بيشتر لذا هرمصداق و فردى كه تمام اين اجزاء و زائد بر آن را واجد باشد اطلاق لفظ « صلوة » بر آن صادق است و هرفردى كه صرفا مشتمل بر اجزاء مزبور بوده بدون زائد بر آنها و بعبارت ديگر اقلّ اجزاء در آن بوده بطورى كه اگر يم جزء ديگر را نداشته باشد ماهيّتش منتفى است باز بآن اطلاق لفظ « الصّلوة » صحيح است منتهى اطلاق مزبور نسبت بفرد اوّل از باب اطلاق كلّى بر صحيح بوده و در فرد دوّم از قبيل اطلاق بر مصداق فاسد مى‌باشد.