شرعيّه نقل داده شده‌اند.

سپس مى‌فرمايند:

اينمقدار از مورد شكّ و ترديد نيست و همگان بآن معترفند و آنچه مورد شكّ و ترديد باحثين اين مسئله بوده و مورد بحث و گفتگو است آنستكه آيا اين نقل در عصر شارع مقدّس صورت گرفته و الفاظ رائج در لسان شرع آيا بوسيله شارع بنحو وضع تعيينى يا تعيّنى وضع گرديده تا در نتيجه حقيقت شرعيّه ثابت باشد يا وضع مزبور پس از عصر شارع و در لسان اتباع حضرتش صورت گرفته تا حقيقت شرعيّه منتفى و بجايش حقيقت متشرّعه ثابت باشد.

بيان مراد

قوله: لم يكن يعرفها اهل اللّغة العربيّة: ضمير در « يعرفها » به هذه المعانى راجع است.

قوله: و هذا لا شكّ فيه: مشار اليه « هذا » نقل الفاظ از معانى لغوى به شرعى است.

قوله: على نحو الوضع التّعيينى: مقصود از وضع تعيينى آنستكه شارع مقدّس مثلا لفظ صلوة را از معناى لغوى نقل داد و فرمود آنرا براى نماز وضع و جعل مى‌كنم.

قوله: او التّعيّنى: مراد از وضع تعيّنى آنستكه لفظ صلوة مثلا در اوائل نقل شارع با كمك قرائن در معناى شرعى استعمال مى‌شده و بتدريج بواسطه كثرت استعمال از ذكر قرينه بى‌نياز شده بطورى كه پس از مدّتهاى مديد ديگر لفظ بدون قرينه در معناى شرعى استعمال مى‌گرديد و در عصر شارع بسرحدّ حقيقت رسيد.

قوله: او انّه وقع فى عصر بعده: ضمير در « انّه » به وضع تعيّنى راجع است و در « بعده » به شارع برمى‌گردد.

قوله: على لسان اتباعه المتشرّعة: ضمير در « اتباعه » به شارع برمى‌گردد.

متن: و الفائدة من هذا النّزاع تظهر فى الالفاظ الواردة فى كلام الشّارع مجرّدة عن القرينة سواء كانت فى القرآن الكريم ام السّنّة.