نكته اختلاف نيز روشن است زيرا هدف از ميراندن «عزير» جز قدرت نمايى و نشان دادن نمونه معاد، چيز ديگرى نبود هدف اين بود كه او نمونه كوچكى از احياى مردگان را مشاهده كند و ببيند كه چگونه خود او پس از يك مرگ صد ساله باز زنده گرديد،و الاغ او نيز حيات مجدد پيدا كرد، ولى غذا و نوشيدنى او دگرگون نگرديد. آغاز سرگذشت و ذيل آن بر اين هدف گواهى روشنى مى دهند.

در آغاز آيه درباره عزير چنين مى خوانيم:

(...قالَ أَنّى يُحْىِ هذهِ اللّهُ بَعْدَ مَوتِها فَأَماتَهُ اللّهُ مائة عام ...). (بقره/259)

«گفت: چگونه خداوند اين مردگان را زنده مى كند؟ پس خدا او را صد سال ميراند».

در اين صورت از احياى او پس از مرگ كه نمونه معاد است چنين مى فرمايد:

(...وَلِنَجْعَلَكَ آيةً لِلنّاسِ...). (بقره/259)

«تو را نشانه اى براى مردم قرار مى دهيم».

اتفاقاً يكى از هدفهاى سرگذشت اصحاب كهف نيز همين بود كه امكان معاد را از اين طريق، نمايان و آشكار سازد، زيرا اين نوع خواب هاى عميق همتاى مرگ است و بيدار كردن اين گونه افراد آن هم پس از يك خواب سيصد ساله كمتر از احياى مردگان نيست ولذا پس از شرح سرگذشت آنان مى فرمايد:

(وَ كَذلِكَ أَعْثَرْنا عَلَيْهِمْ لِيَعْلَمُوا أَنَّ وَعْدَ اللّهِ حَقّ وَ أَنَّ السّاعَةَ لا رَيْبَ فيها...). (كهف/21)

«اين گونه ديگرانرا از وضع آنان آگاه ساختيم، تا بدانند كه وعده خداوند حق است و در روز رستاخيز شك و ترديدى نيست».

بنابراين، چون هدف از اين ميراندن و خواب كردن فقط نماياندن حقيقت