تمام حقيقت انسان به صورت خاك هاى پراكنده در مى آمد، و سرانجام تشخيص و تميز از ميان مى رفت، به ظاهر جا داشت كه اعتراض كنيد كه چگونه اين خاك ها، همان انسان هاى سابق مى گردند؟ چگونه ارتباط اين دو محفوظ است و چگونه مى توان گفت كه اين انسان دومى، همان انسان اوّلى است؟ و كيفر و پاداشى كه در كمين انسان دومى است مربوط به انسان اوّلى مى باشد؟

در حالى كه جريان از اين قرار نيست بلكه واقعيت شما پيش ما باقى مى ماند و آن روح شما است كه فرشته مرگ مى گيرد،و در روز رستاخيز با هر بدنى توأم گرديد، همان انسان نخست خواهد بود.

خلاصه: آيه دوم در صورتى مى تواند پاسخ گوى اشكال اول باشد كه به شرحى كه توضيح داديم تفسير شود، در اين صورت بقاى روح با فساد بدن، جز تجرد و پيراستگى روح از ماده، و آثار آن، چيز ديگرى نخواهد بود.

با آيات ديگرى كه بر تجرد روح گواهى مى دهند، آشنا شويم

1. (اللّهُ يَتَوّفَى الأَنْفُسَ حينَ مَوتِها وَالّتى لَمْ تَمُتْ فِى مَنامِها فَيُمْسِكُ الّتى قَضى عَلَيْهَا المَوتَ وَيُرسِلُ الأُخرىْ...). (زمر/42)

«خدا است كه جانها را هنگام مرگ وخواب مى گيرد پس جان هاى كسانى را كه محكوم به مرگ هستند نگاه مى دارد و گروه ديگر را رها مى سازد».

لفظ «توفى» در اين آيه و در آيات مشابه آن به معنى اخذ و گرفتن است و اخذ جان برخى و امساك و ارسال برخى ديگر، همگى حاكى از وجود موجودى جز بدن است كه در تبديل اوضاع و احوال بدن از هر نوع تغيير و تبديل مصون و محفوظ مى ماند و تا روز رستاخيز فنا و نيستى و دگرگونى به آن راه ندارد موجودى كه چنين حالات دارد قطعاً مجرد و پيراسته از ماده خواهد بود.