وى با جهان وحى نبود مثلاً مى گفتند: تو بايد داراى باغ و خانه بس مجلل باشى آنجا كه مى گفتند:(أو تكُونَ لكَ جَنّةٌ من نَخيل و عِنَب) : تو باغى مملو از نخل و خرما داشته باشى. در صورتى كه ثروت و مكنت دليل و گواه نبوت انسان نيست وگرنه بايد «اوناسيس» هاى[1] جهان همگى پيامبران الهى باشند!

قرآن مجيد به منظور انتقاد از درخواست آنان دو جمله زير را فرمود:

1. (سُبحانَ رَبِّى) : «منزه هست پروردگار من» و با اين جمله خواست خدا را از رؤيت و مشاهده كه مورد درخواست آنان بود و همچنين از انجام كارهاى منافى هدف رسالت مانند كوبيدن آسمانها بر سر آنان و يا انجام كارهاى لغو و غير مؤثر در هدايت، تنزيه كند وبگويد خداى من پيراسته از آن است كه ديده شود و يا كار منافى هدف رسالت انجام دهد.

2. (هَلْ كُنْتُ إِلاّبَشراً رَسُولاً) :«نيستم من جز بشر پيام رسان».بر خلاف پندار استدلال كننده، هرگز پيامبر خود را عاجز و ناتوان معرفى ننموده بلكه او با جمله(هَلْ كُنْتُ إِلاّبَشراً رَسُولاً) «من بشر پيام آورى بيش نيستم»،تفهيم كرد كه او مأمورى بيش نيست و مطيع فرمان خداوند است هرچه او بخواهد آن را انجام مى دهد و كار در دست خدا است و چنان نيست كه پيامبر بتواند به اختيار خود در برابر هر در خواست تسليم گردد.

و به عبارت ديگر: آيه در مقام پاسخ، پس از تنزيه خدا روى دو كلمه «بشر» و «رسول» تكيه كرده است و هدف اين است كه اگر شماها اين كارها را از آن نظر از من مى طلبيد كه من بشرم اين درخواست، درخواست صحيحى نيست زيرا چنين امورى به قدرت الهى نيازمند است و از حدود قدرت بشر