در پاسخ اين مطلب به طور اجمال مى گوييم: در اين دو قرن اخير كه توجه خاور شناسان براى شناسايى اسلام بيشتر اوج گرفته است يكى از سخنان آنان اين است كه پيامبر اسلام فاقد هر نوع اعجاز و كرامت بود و براى اثبات مدعاى خويش با آيه ياد شده و آيات ديگرى استدلال كرده اند.[1]

استدلال با اين آيات بر نفى ولايت تكوينى علاوه بر اين كه يك نوع مسيحى گرى است ، خود حاكى از عدم اطلاع از مفاد صحيح اين آيات است كه پيامبر در آنها خود را بشر معرفى كرده و اعجاز را به اراده و خواست ربوبى محول نموده است.

نگارنده در مفاد اين آيه در كتاب «رسالت جهانى پيامبران» به طور گسترده بحث و گفتگو كرده و لازم نمى داند كه گفته هاى خود را تكرار كند ولى به طور اجمال يادآور مى شود:

آنان از پيامبران، معجزات هفتگانه اى خواستند كه برخى از آنها محال و ممتنع بود مانند نشان دادن خداوند چنانكه مى گفتند:(أو تأتى باللّه) خدا را نشان ما بدهى.

برخى ديگر با هدف رسالت كاملاً مغاير و منافى بود مانند كوبيدن آسمانها بر سر آنان كه مايه مرگ آنان بود، و در نتيجه هدف رسالت كه هدايت و رهبرى بود از ميان مى رفت چنانكه مى گفتند:(أو تُسْقِطَ السماءَ كما زَعَمْتَ عَلينا كِسَفاً) : آسمانها را بر سر ما بريزى و بعض ديگر هرچند ممكن بود و با هدف رسالت هم مغايرت نداشت ولى هرگز دليل و گواه بر راستگويى و ارتباط