مرحله تعلق روح و دميدن روان انسانى در كالبد او است كه در آيات ديگر آن را با «نفخ روح» بيان كرده است.

ريزه كاريها و اشارات دقيق اين آيه را در بخش سوم «موقعيت روح انسان نسبت به او » خواهيد خواند.

ج: قبض روح ستمگران

(...وَ لَوْ تَرى إِذِ الظّالِمُونَ فِى غَمَراتِ المَوتِ وَالمَلائِكَةُ باسِطُوا أَيديهم أخرِجوا أَنْفُسَكُمْ...). (انعام/93)

«اگر ببينى كه ستمگران در گردابهاى مرگ قرار دارند و فرشتگان دستهاى خويش را گشوده اند (و به آنان مى گويند) جان هاى خويش را بيرون كنيد».

اين آيه به روشنى مى رساند كه جان، گوهرى است كه گاهى با بدن، همراه است و گاهى از آن بيرون مى رود،و ذيل آيه حاكى است كه هدف از گرفتن روح، عذاب كردن آن است آنجا كه مى فرمايد:(...اَلْيَومَ تُجْزَونَ عَذابَ الهُونِْ...):« امروز به سزاى خود كه عذاب توأم با خفت و خوارى است، مى رسيد».

4. خود فراموشى

(وَ لا تَكُونُوا كَالّذينَ نَسُوا اللّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الفاسِقُونَ). (حشر/19)

«مانند كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند پس خدا آنها را به نسيان خويشتن و «خود فراموشى» مبتلا ساخت، آنان گروه فاسق هستند».

آيا مى توان گفت كه مقصود از «انفس» همان بدن هاى انسان است، به طور مسلّم نه زيرا آنچه كه گروه عصيان گر هيچ گاه آن را فراموش نمى كنند همان بدن و لذايذ زود گذر آن است، بلكه مقصود از ياد بردن«انفس» روح انسانى است كه به سعادت و خوشبختى نياز كامل دارد. و چون به نيازهاى واقعى روح