«از روح مربوط خود در او دميد».

مسلماً اين روح غير از بدن و غير از روح حيوانى است كه از لحظه نخستين با جنين در مراتب مختلف همراه مى باشد، زيرا انسان بر خلاف انديشه پيشينيان، از موجود جاندار پديد مى آيد وحيات حيوانى او، از نخستين لحظه هستى با او همراه بوده و آثار اين نوع از حيات كه همان احساس، حركت و توليد مثل است، از او جدا نبوده است، بلكه مقصود، حيات انسانى است كه پس از طى مراحلى و پس از شكل گيرى كامل در رحم، در او دميده مى شود، در حالى كه قبلاً از چنين روحى خبرى نبود.

روى اين اساس پس از مسئله نفخ روح، موضوع شنيدن، ديدن، تدبير و تفكر را يادآور مى شود و مى گويد: (وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الأَبْصارَ وَ الأَفئْدة...)هرچند در اين جمله از اعضاى آنها نام مى برد، ولى مقصود آثار آنها است كه همان شنيدن، ديدن و تفكر كردن است.

در هر حال اين آيه و آيات ديگر به روشنى بر وجود جوهر اصيلى به نام روح كه غير از بدن است، گواهى مى دهد اينك آيات ديگر:

ب: آفرينش ديگر

قرآن پس از بيان آفرينش مراتب خلقت انسان در رحم مادر، به اين نقطه مى رسد و مى فرمايد:(...فَكَسَونَا العِظامَ لَحْماً ثُمَّ أَنْشَأْناه خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَكَ اللّهُ أَحْسَنُ الخالِقينَ). (مؤمنون/14)

«پس استخوان ها را با گوشت پوشانيديم، سپس به او خلقت ديگرى داديم، بزرگ است خدايى كه بهترين آفريدگاران است».

مرحله پوشش استخوان با گوشت: آخرين مرحله تكامل جسمى او است، پس از آن انسان آفرينش ديگرى پيدا مى كند اين آفرينش ديگر، همان