آيات قرآن مى آوريم كه همگى حاكى از آن است كه اولياى خدا روى مصالحى به اذن پروردگار جهان، در پرتو قدرتى كه خدا به آنان داده است در جهان طبيعت مى توانند تصرف كنند و جهان خلقت، بسان حوزه بدن آنان مى گردد، كه در شرايطى مى توانند در آن تصرف كنند:

1. قدرت نمايى ياران سليمان

قرآن مجيد در موارد زيادى كرامات و معجزات را به دارندگان آنان نسبت مى دهد به طورى كه اراده و خواست آنها را در پيدايش اين نوع پديده ها مؤثر مى داند، واين كار را با توحيد افعالى واين كه همه كارها با قدرت و نيروى الهى انجام مى گيرد، منافى نمى داند، زيرا هرگاه آنان در انجام اعمال شگفت انگيز و خارق العاده خويش، اصيل و مستقل باشند و در مقام ايجاد، از قدرت الهى بى نياز گردند، در اين صورت با توحيد افعالى و اين كه در جهان، مؤثر مستقلى جز خدا نيست، تضاد پيدا مى كند ولى اگر همه كارهاى آنان در پرتو قدرتى انجام گيرد كه خداوند به آنان در سايه بندگى عطا و عنايت فرموده است، يك چنين اعتقاد، نه تنها با توحيد افعالى تضاد ندارد، بلكه حقيقت «توحيد افعالى» جز اين نيست. اينك تصريحات قرآن را در اين جا منعكس مى كنيم:

همگى مى دانيم كه سليمان ملكه سبا را احضار نمود ولى پيش از آن كه وى به حضور سليمان برسد، سليمان به حاضران در مجلس خود چنين گفت:

(يا أَيُّهَا المَلاَءُ أَيُّكُمْ يَأْتِينى بِعَرْشِها قَبْلَ أَنْ يَأْتُونى مُسْلِمينَ) .(نمل/38)

«اى بزرگان! كدام يك مى توانيد تخت او را براى من بياوريد پيش از آن كه بلقيس و همراهان او مطيعانه وارد شوند».

يك نفر از حاضران در مجلس گفت: