عقايد آنان سخن گفته است زيرا آنان با بتها آن چنان رفتار مى كردند كه تو گويى آنها عاقل و دانا هستند ازاين جهت قرآن بر طبق عقايد آنها سخن گفته است.[1]

ثانياً:ممكن است هدف از اين روش سخن گفتن، محكوم كردن آنها از آسان ترين طريق باشد، تو گويى قرآن مى خواهد برساند هرگاه ادعاى شما را درباره بت ها بپذيريم بيش از اين نخواهد بود كه بگوييم، زنده و عاقلند. در اين صورت مانند شما، بندگان خدا خواهند بود.(عِبادٌ أَمثالكم) ديگر جهت ندارد اطاعت آنها را بر گردن نهيد، در صورتى كه برترى بر شماندارند.

سپس بلا فاصله گام فراتر نهاده در آيه بعد «مثليت» و برابر بودن معبودان را با عابدان ابطال كرده و فرمود:(أَلَهُمْ أَرْجُلٌ يَمْشونَ بِها...) يعنى نه تنها برابر نيستند، بلكه شماها بر آنها برترى داريد.

گذشته از اين، از نظر ريشه شناسى، ماده «عبد» به معنى «ذلت» و خوارى است، واگر به انسانها «عبد» و «عباد» مى گويند به خاطر ذلت تكوينى است كه در برابر خالق خود دارند. موسى به فرعون در باره بنى اسرائيل چنين مى گويد:(وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّها عَلَىَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنى إِسرائيلَ). (شعراء/22)

«اين كه بنى اسرائيل را خوار و ذليل كردى، و آنان را به خدمت گماردى، نعمتى است كه بر من منت مى گذارى؟».

عرب به راه هموار مى گويد: طَرِيقٌ معبَّد، تو گويى راه بر اثر هموار بودن، زير پاى انسان خوار و ذليل است. در اين صورت مقصود از «(عبادٌ أَمْثالكم) اين است كه آنها بسان تمام موجودات جهان مسخر امر الهى بوده و در برابر اراده او خوار و ذليل هستند و با توجه به اين كه همه ذرات جهان مقهور اراده الهى بوده و از فرمان او سرپيچى نمى كنند اين حقيقت روشن تر مى گردد.