نام کتاب : اصالت روح از نظر قرآن نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 176
3. (...وَ كُلٌّ فِى فَلَك يسبَحُون). (يس/40)
«هر كدام، از آفتاب و ماه، در محورى شناورند».
هر يك از اين استعمال ها روى نكاتى است كه راز آن براى آشنا به فنون بلاغت مخفى و پنهان نمى باشد.
امام رازى پس از تفسير آيات به بتها، مى گويد: اگر مقصود از «ما» در جمله (ما لا يخلق)بتها است، چرا در جمله بعدى لفظ (يخلقون) با واو و نون كه از خصايص ذى عقل است، جمع بسته شده است.
آنگاه در پاسخ مى گويد:
از آنجا كه پرستندگان بت ها تصور مى كردند كه آنان عقل و تميز دارند، از اين جهت در آيه، مطابق نظر آنان سخن گفته شده است.[1]
سپس آيات ياد شده را مى آورد كه در آنها درباره افراد غير عاقل، ضماير، مخصوص به ذى العقل به كار رفته است.
سؤال ديگر
ممكن است گفته شود: اگر مقصود بت ها است چگونه خداوند درباره آنان مى گويد: