آمدهاست:

مستحب است، پس از دفن ميت و صاف كردن خاكهاى قبر، او را با كلمات زير تلقين داد و تلقين دهنده نام او و نام مادر او را بگويد و اگر نام مادر او را نمى داند نام حواء را ببرد، سپس او را خطاب كند و بگويد: به ياد آر عهد و پيمانى را كه با آن از دنيا خارج شدى و آن پيمان عبارت است از گواهى بر يگانگى خدا و رسالت حضرت محمد و اين كه بهشت و دوزخ و رستاخيز حق است، و روز رستاخيز فرا مى رسد و خداوند همه را برمى انگيزد. و تو،به خدايى خدا، و حقانيت اسلام، و نبوت پيامبر و پيشوايى قرآن، و قبله بودن كعبه و برادرى افراد با ايمان، راضى هستى.[1]

غزالى در احياء العلوم و شوكانى در «نيل الأوطار» مى گويند:«و يستحب التلقين» و حديث زير را نقل مى كنند: سعيد بن عبد اللّه مى گويد من در احتضار أبا امامه باهلى، بر بالين او بودم او به من وصيت كرد كه او را به نحوى كه پيامبر خدا دستور داده است تلقين دهم، پيامبر خدا دستور داده است هر موقع از دفن افراد فارغ شديد يك نفر بر بالين او قرار گيرد و او را به نام خود و نام مادرش خطاب كند زيرا او مى شنود ولى پاسخ نمى گويد، سه بار اين كار را تكرار كند و به او بگويد: أُذكرْ ما خرجتَ عليه من الدنيا شهادة أن لا إله إلاّ اللّه و انّ محمّداً رسول اللّه و أنّك رضيتَ باللّه ربّاً و بالإسلامِ ديناً و محمّد نبيّاً وبالقرآنِ إماماً، سپس افزود در اين موقع دو فرشته سؤال او را ترك مى كنند و بهيكديگر مى گويند چرا بنشينيم؟ تمام آنچه را مى خواستيم به او تلقين شد....[2]