نداشت، نمى تواند مفيد واقع شود.[1]

2. فرض كنيم كه محيط مكه از چنين افراد موج مى زد و در گوشه و كنار مكه حبر و راهبى بود، اگر هدف از سؤال از اهل كتاب درباره پرستش غير خدا، هدايت جامعه بت پرست عرب بود، بدبختانه جامعه بت پرست عرب، آنان را به رسميت نمى شناخت و زير بار سخن آنان نمى رفت.

اگر بگوييم مقصود از سؤال از آنان محكوم كردن خود اصحاب كتاب و در بن بست قرار دادن آنان است مضمون آيه اين احتمال را تكذيب مى كند، زيرا مى گويد:

(وَسْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا أَجَعَلْنا مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ الِهَةً يُعْبَدُون).

«از آنان بپرس كه آيا ما به پرستش غير خداى رحمان فرمان داده ايم».

مضمون آيه چيزى نيست كه غالب پيروان اهل كتاب آن را نپذيرفته باشند، تا پيامبر آن را از علماى اهل كتاب بپرسد و در نتيجه آنان را از طريق گفتار خودشان محكوم نمايد، زيرا همان طور كه توجه داريد آيه مطلق است همه طوايف اهل كتاب از يهودى و نصرانى وغيره را شامل مى باشد، وطايفه خاصى از آن اراده نشده است.

اگر بنا باشد كه پيامبر از علماى اهل كتاب بپرسد، بايد در اين ميان از «حنيفان» حجاز كه پيرو ابراهيم بودند و احبار يهود نيز سؤال كند در صورتى كه هيچ كدام از پيروان آنان به جاى رحمان غير خداى رحمان را پرستش نمى كردند تا پيامبر از اين طريق آنان را هدايت نمايد.

در اين صورت براى تصحيح احتمال دوم بايد بگوييم مقصود نصارى