و وجود است، و تعبير از آن بزمين و آسمان براى آنست كه بيشتر مردم ممكنى جز آن دو نميشناسند) و چگونه بر تو پنهان باشد- اى خداى من- آنچه تو خود آن را آفريده‌اى، و چگونه ندانى و احاطه نداشته باشى آنچه را تو خود محكم و استوار انجام داده‌اى، يا چگونه از تو پنهان شود آنچه تو آن را تدبير مينمائى (باقتضاى حكمت خويش روبراه ميگردانى) يا چگونه ميتواند از تو بگريزد كسيكه جز بوسيله روزى تو حيات و زندگى براى او نيست، يا چگونه از تو رهائى يابد كسيكه در جز مملكت تو راهى براى او نميباشد؟!-] [2 منزّه و پاكى (از آنچه لائق و سزاوار تو نيست)! ترسنده‌ترين آفريده شدگانت مر تو را داناترين آنها بتو است (در قرآن مجيد «س 35 ى 28» فرموده: إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ يعنى جز اين نيست كه از خدا ميترسند علماء و دانشمندان از بندگان او. مراد از علماء در اينجا آنانند كه گفتار و كردارشان يكسان باشد، پس عالم گناهكار در حقيقت عالم نميباشد، و پيغمبر- صلّى اللّه عليه و آله- فرموده: انا اخشكم للّه و اتقيكم للّه يعنى ترس و پرهيزكارى من براى خدا از شما بيشتر است.

زيرا آن حضرت داناترين خلق است بخداوند سبحان) و افتاده‌ترين آنان در درگاهت عمل كننده‌ترين ايشان است بفرمان تو، و خوارترين آنها نزد تو كسى است كه تو او را روزى ميدهى و او جز تو را ميپرستد (زيرا انسان براى عبادت و بندگى آفريده شده، چنانكه در قرآن كريم «س 51 ى 56» فرموده:

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ‌ يعنى پريان و آدميان را نيافريدم جز براى اينكه «خداى يكتاى خود را» بپرستند. پس هر گاه بنده‌اى روزى خداى تعالى خورد و ديگرى را بپرستد نزد او از هر كس و از چهار پايان هم خوارتر است، زيرا چهارپايان قواى خود را در آنچه براى آن آفريده شده بكار ميبرند، و از اين رو است كه در قرآن مجيد «س 25 ى 77» فرموده: قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ‌؟ يعنى «اى پيغمبر ما ببندگان من» بگو: اگر عبادت و پرستش شما نبود پروردگار من بشما چه اعتنائى داشت؟)-]