براى او آنچه را كه براى خود نمى‌پسندى، و حقّ دوّم آنست كه از خشم او دورى گزينى «كارى نكنى كه او را خشمناك سازى» و رضا و خوشنودى او را پيروى نمائى، و فرمان او را انجام دهى، و حقّ سوّم آنست كه او را بجان و مال و زبان دوست و پا يارى كنى، و حقّ چهارم آنست كه تو ديدبان و راهنما و آيينه او باشى، و حقّ پنجم آنست كه تو سير نباشى و او گرسنه و تو سير آب و او تشنه، و تو جامه نپوشى و او برهنه باشد، و حقّ ششم آنست كه براى تو خدمتگزار باشد و براى برادر «هم كيش» تو خدمتگزارى نباشد لازم است كه خدمتگزارت را بفرستى تا جامه او را بشويد و خوراكش را پخته سازد و بسترش را بگستراند، و حقّ هفتم آنست كه سوگندش را تصديق نموده راست بدانى، و دعوت او را اجابت كنى، و بيمارش را ديدن نمائى، و بجنازه‌اش حاضر شوى، و چون دانستى او را حاجت و خواسته‌اى است براى برآوردن آن بسوى او بشتابى و او را ناچار نسازى كه خواسته اشرار از تو درخواست نمايد آنگاه بسوى او بشتابى، پس هر گاه آنها را بجا آوردى دوستى خود را بدوستى او و دوستى او را بدوستى خود پيوند نموده‌اى) و از عيب و نقص مؤمنى كه براى من آشكار گشته و آن را نپوشانده‌ام (حضرت علىّ- عليه السّلام- فرموده:

كسيكه درباره مؤمنى بگويد چيزى را كه بدو چشمش ديده و بدو گوشش شنيده و آن از چيزهائى است كه آن مؤمن را عيب ميكند و جوانمرديش را ويران ميسازد او از كسانى است كه خداى عزّ و جلّ فرموده «س 24 ى 19»: إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ يعنى آنانكه دوست دارند در بين كسانى كه ايمان آورده‌اند زشتى فاش گردد، در دنيا و آخرت براى آنها عذاب دردناك است) و از هر گناهى كه براى من پيش آمده و از آن دورى نكرده‌ام-] [2 بار خدايا از آنها (گناهان نامبرده) و مانند آنها از تو عذر ميخواهم عذر خواستن از روى پشيمانى كه براى مانند آنها كه مرا پيش آيد واعظ و پند دهنده (مانع و جلوگير) باشد-]