دعاى سى و هشتم از دعاهاى امام عليه السّلام است در عذرخواهى از دادخواهيهاى مردم‌

بر اثر ظلم و ستمى كه بآنها رسيده، و از كوتاهى در حقوق و بهره ايشان، و در آزادى از آتش (بوسيله توبه، عذر و پوزش خواستن سه قسم است: (1) كسى بديگرى ميگويد: من فلان كار را بجا نياوردم (2) ميگويد: بر اثر فلان بجا آوردم (3) ميگويد: بجا آوردم و ديگر بجا نخواهم آورد، و معنى توبه قسم سوّم است): [1 بار خدايا من بدرگاه تو عذر ميخواهم از ستمكشيده‌اى كه در برابر من باو ستم رسيده و من او را يارى نكرده‌ام (زيرا يارى كردن مؤمن حقّ واجبى است بر مؤمن ديگر كه اگر او را يارى نكند مؤاخذه و بازپرس ميشود، حضرت صادق- عليه السّلام- فرموده: مؤمنى كه برادر «هم كيش» خود را يارى كند و بر يارى او توانائى داشته باشد خداوند او را در آخرت يارى خواهد كرد «از گرفتاريها و شكنجه‌هاى‌