دعاى بيستم از دعاهاى امام عليه السّلام است در (درخواست توفيق براى) خوهاى ستوده‌

و كردارهاى پسنديده (گفته‌اند: اخلاق و خوها، نيك يا بد، طبيعى است و نميشود آنها را تغيير داد، و محال است كه انسان از هسته خرما سيب بروياند، پس تكليف بتهذيب و پاكيزه نمودن اخلاق امر بچيزى است كه بر آن توانائى نيست، و گفته‌اند: اين سخن درست نميباشد، زيرا ديده ميشود بسيارى از مردم خلقى را عادت خويش قرار ميدهند تا اينكه ملكه و طبيعى ايشان ميگردد، پس اگر كسبى نبود اندرزها و سفارشها و وعده دادن و ترسانيدن و امر و نهى و دعا كردن براى بدست آوردن آنها بى فائده بود، و روا نبود كه گفته شود: چرا چنين كردى و چرا بجا نياوردى، و ديگر آنكه چگونه تغيير خلق در انسان روا نباشد در صورتيكه در بعض چهارپايان انجام ميگيرد، چنانكه حيوان وحشى پس از تربيت اهلى ميشود و حقّ آنست كه اين موضوع بنا بر اختلاف نظر است، زيرا آنكه گفته: تغيير خلق محال است نفس قوّه را در نظر گرفته، پس محال است انسان از هسته خرما سيب بروياند، و آنكه گفته: تغيير آن ممكن است آشكار نمودن و تباه ساختن آنچه در قوّه است را در نظر گرفته، پس هسته خرما ممكن است تربيت شده نخل و درخت خرما شود، و ممكن است بحال خود بماند تا تباه گردد، بنابر اين دعاء و توفيق خواستن از خداى تعالى براى گرفتن خوهاى ستوده يعنى آشكار ساختن آنچه در قواى آنها است، و براى نگرفتن خوهاى نكوهيده يعنى از بين بردن آنچه در قواى آنها است درست است)