296. ظنّ خاصّ‌

هر ظنّى كه از طرف شارع و قانونگذار يا عقل معتبر شناخته شده باشد به آن «ظنّ خاصّ» گويند. مثل حجيّت «خبر واحد» و «قاعده يد».

297. ظنّ شخصى‌

به ظنّى كه براى انسان معيّن در مسئله خاصّى پيدا شود «ظنّ شخصى» گفته مى‌شود.

298. ظنّ طريقى‌

به ظنّى كه فقط طريق به واقع باشد «ظنّ طريقى» گفته مى‌شود. چه تفاوتى است بين قطع طريقى و ظنّ طريقى؟ در جواب بايد گفت: در قطع طريقى طريقيت آن ذاتى است و نياز به جعل ندارد.

برخلاف ظنّ طريقى كه طريقيّت آن عرضى است و بايد به‌وسيله عقل يا شرع طريقيت و كاشفيت آن جعل شود. مثل حجيّت امارات بنا بر طريقيت. كه به‌وسيله شرع جعل شده و مثل حجيّت ظنّ مطلق كه به‌وسيله دليل انسداد بنا بر حكومت (اگر مقدمات انسداد را كامل بدانيم). به‌وسيله عقل حجّت شده است. [1]

299. ظنّ غالب‌

ظنّى كه نزد مردم عادى به‌عنوان علم شناخته مى‌شود «ظنّ غالب» نام دارد. به همين دليل به آن علم عادى و عرفى هم مى‌گويند. همان گونه كه در فقه به آن «ظنّ اطمينانى» يا «ظنّ متاخم به علم» و يا «ظنّ قوى» گويند.

300. ظنّ قوىّ‌

به مبحث «ظنّ غالب» رجوع شود.

301. ظنّ متاخم به علم‌

به مبحث «ظنّ غالب» رجوع شود.

302. ظنّ مطلق‌

ظنّى كه دليل خاصى بر حجيّت آن اقامه نشده باشد، «ظنّ مطلق» نام دارد. مثل ظنّى كه به‌وسيله دليل انسداد حجيّت آن اثبات شود. به مبحث «انسداد و انفتاح» رجوع شود.