و منها: قوله عليه السّلام (كل شي‌ء مطلق حتى يرد فيه نهي) و دلالته يتوقف على عدم صدق الورود إلا بعد العلم أو ما بحكمه، بالنهي عنه و إن صدر عن الشارع و وصل إلى غير واحد، مع أنه ممنوع لوضوح صدقه على صدوره عنه سيما بعد بلوغه إلى غير واحد، و قد خفي على من لم يعلم بصدوره(1).

يك وجوب نفسى براى ما درست كرد مى‌گويد در مورد جهل بايد احتياط كرد لذا دليل احتياط تقدّم بر حديث سعه دارد ولى ما بارها گفته‌ايم كه احتياط يك وجوب نفسى ندارد بلكه وجوب طريقى دارد و خودش موافقت و مخالفتى ندارد بلكه براى رعايت حكم واقعى مشكوك و مجهول است.

5- مرسله صدوق‌

(1)- يكى ديگر از رواياتى كه در بحث برائت مورد استناد واقع شده است عبارتست از: كلّ شى‌ء مطلق حتّى يرد فيه نهى‌ [1]- يعنى محدوديّتى در اشياء نيست تا زمانى كه در آنها نهى وارد شود و هنگامى كه نهى از طرف شارع وارد شد در اين صورت اطلاق و آزادى منتفى مى‌شود.

مصنّف نحوه استدلال به اين روايت را بيان نكرده‌اند ولى مى‌دانيم كه تقريب استدلال به اين حديث شبيه تقريب استدلال به ساير احاديث است كه با استفاده از يك صغرى و كبرى آن را بيان مى‌كنيم:

در شبهه تحريميّه، شرب تتن چيزى است كه در موردش نهى وارد نشده است چون اگر نهى از طرف شارع وارد شده بود ما شك در مورد آن پيدا نمى‌كرديم (صغرى)، هر چيزى كه در موردش نهى وارد نشده باشد آن چيز مطلق و آزاد هست (كبرى).

نتيجه: پس در شرب تتن محدوديّت و حرمت وجود ندارد و مكلّف مى‌تواند

[1]وسائل الشيعة ج 18 باب 60 از ابواب صفات قاضى، روايت 60.