«ارشادى» است امّا «نهى» در قسم دوّم از عبادات مكروهه بنا بر طريق و جواب «چهارم» كه فعلا درصدد بيان آن هستيم فقط «ارشادى» هست نه مولوى و نمى‌توان نهى در «لا تصلّ فى الحمّام» را مولوى دانست زيرا نهى مولوى بايد داراى ملاك مربوط به خود باشد و آن ملاك در محلّ بحث وجود ندارد. اگر كسى نمازش را در حمّام خواند مانند كسى نيست كه مرتكب يك مكروهى شده باشد بلكه فقط مسأله اقليّت ثواب، مطرح است و اقليّت ثواب، موجب نمى‌شود كه آن نهى، مولوى باشد.

سؤال: بين نهى ارشادى محلّ بحث با نهى ارشادى در قسم اوّل از عبادات مكروهه- طبق جواب سوّم- چه فرقى هست؟

جواب: نهى مذكور در ما نحن فيه ارشاد به اين است كه مأمور به را در ضمن تشخّص دار و خانه يا در ضمن تشخّص در مسجد اتيان نمائيد، ارشاد به افراد فاقد حزازت و فاقد اقليّت ثواب است.

امّا نهى ارشادى قسم اوّل‌ [1]: در قسم اوّل، يك عنوان راجحى «منطبق» يا «ملازم» با ترك بود و ارشاد هم ارشاد به تحصيل آن عنوان راجح بود خواه عنوان مذكور، جنبه انطباق داشته باشد يا ملازمه، پس مرشد اليه در آن نهى «ترك الطّبيعة المأمور به» و «ترك الصّلاة فى الحمّام» است امّا مرشد اليه در محلّ بحث اتيان الطّبيعة فى ساير المصاديق مع ساير الخصوصيّات است.

به عبارت ديگر: ما در ارشاد قسم چهارم- محلّ بحث- عنوان راجحى نداريم كه منطبق يا ملازم با ترك باشد و اصلا مسأله ترك، مطرح نيست بلكه مقايسه بين افراد و مشخّصات، مطرح است به خلاف ارشاد قبلى كه ناظر بر ترك و عنوان راجحى است كه منطبق يا ملازم بر ترك مى‌باشد.

[1]در طريق سوّم- كه در محلّ بحث هم امكان جريان دارد.