الأمر الرّابع‌: تظهر الثّمرة في أنّ نتيجة المسألة، و هي النّهي عن الضّدّ بناء على الاقتضاء، بضميمة أنّ النّهي في العبادات يقتضي الفساد، ينتج فساده إذا كان عبادة(1).

(1)- چندين ثمره براى بحث ضد، ذكر كرده‌اند لكن مهم‌ترين و مشهورترين ثمره‌اش اين است كه: فرض كنيد ضدّ يك واجب، عمل «عبادى» باشد- نظير صلات، نسبت به ازاله كه متضادّين مى‌باشند و صلات هم يك امر عبادى هست-، اگر ما قائل شويم كه امر به شى‌ء، مقتضى نهى از ضد هست پس امر به ازاله، اقتضا مى‌كند كه صلات، منهى عنه باشد و نهى در عبادت هم كه موجب فساد است- پس آن صلات، فاسد است- زيرا نهى در عبادت با قصد قربت، منافات دارد، نمى‌توان با اتيان چيزى كه منهى عنه هست و مولا نهى از آن نموده، قصد قربت نمود.

خلاصه: امر به شى‌ء، مقتضى نهى از ضد- صلات- هست‌ و نهى در عبادت هم مقتضى فساد است پس صلات، فاسد است و چنانچه مكلّفى، ازاله نجاست و تطهير مسجد را ترك نمايد و مشغول اتيان صلات شود، عملش فاسد است‌.

امّا اگر امر به شى‌ء را مقتضى نهى از ضد ندانيم- امر به ازاله، مقتضى نهى از صلات نباشد- پس آن صلات هم منهى عنه نيست بلكه داراى «امر» مى‌باشد و چنانچه مكلّف، ازاله را ترك و نماز را اتيان كند عبادتش صحيح است.

نتيجه: ثمره اينكه امر به شى‌ء، مقتضى نهى از ضد هست يا نه در صحّت و عدم صحّت عبادت، ظاهر مى‌شود- البتّه در صورتى كه عبادت، ضدّ يك واجب اهمّى باشد.