أحدها: الظّاهر أنّ المراد من (وجهه)- في العنوان- هو النّهج الذي ينبغي أن يؤتى به على ذاك النّهج شرعا و عقلا، مثل أن يؤتى به بقصد التّقرب في العبادة(1).

(1)- لازم به تذكّر است كه معناى كلمه «الاتيان» واضح است و مقصود از كلمه مذكور، اين است كه مكلّف، مأمور به را در خارج بياورد و جامه عمل به آن بپوشاند.

بحث اصلى در امر اوّل، راجع به‌عنوان «على وجهه» هست كه سه معنا يا سه احتمال درباره آن، ذكر مى‌كنيم:

1- مقصود از عنوان مذكور، اين است كه مكلّف، مأمور به را به آن كيفيّت و به آن نهجى كه لازم است، تحقّق بخشد به عبارت ديگر: مراد، اين است كه بايد مأمور به، واجد خصوصيّاتى باشد كه از طرف شرع يا عقل، معتبر شده.

خصوصيّات شرعى، مانند اجزا و شرائط مأمور به و خصوصيّت عقلى مانند اعتبار و رعايت قصد قربت در مأمور به مى‌باشد، البتّه به آن معنائى كه ما در مبحث پنجم- در مقدّمه دومش- بيان كرده و گفتيم: اگر قصد قربت به‌معناى «داعى الامر» باشد، شارع مقدّس نمى‌تواند آن را به‌صورت شرطيّت يا جزئيّت در متعلّق امر خود، اخذ نمايد، بلكه قصد قربت از كيفيّات و شئون اطاعت است و در باب اطاعت، عقل حكم به اعتبار قصد قربت مى‌كند، البتّه در مواردى كه غرض مولا بدون قصد قربت، حاصل نمى‌شود و يا در مواردى كه شك در حصول غرض او داريم.