من و شما. هنگامى كه من اراده‌اى مى‌كنم خارجا يك مصداق واقعى اراده، تحقّق پيدا مى‌كند و زمانى كه شما اراده مى‌كنيد مصداق ديگر اراده محقّق مى‌شود منتها فرق مصاديق اراده با مصاديق و وجودات خارجيّه انسان، اين است كه خارجيّت افراد انسان به اين است كه مشهود و محسوس است امّا خارجيّت اراده به اين است كه قلب و ذهن توجّه كند، مقدّمات اراده، موجود شود و آن شوق كامل كه مثلا از آن به اراده تعبير مى‌شود، تحقّق پيدا كند.

خلاصه: «الإرادة» داراى مفهوم كلى و مصاديقى هست كه اراده‌هاى مريدين، مصاديق آن است.

آيا الفاظ براى ذوات معانى وضع شده و عنوان «اراده» در موضوع له آنها شطرا يا شرطا دخالتى ندارد يا اينكه هر موضوع له و هر معنائى عنوان «اراده» همراهش مى‌باشد و فرضا اگر «اراده» در موضوع له اخذ شده باشد، مقصود، كدام اراده است؟ آيا مفهوم اراده، منظور است كه در نتيجه، معناى كلمه انسان چنين باشد «الحيوان النّاطق المراد» به اراده كلّيّه يا اينكه مقصود، اراده‌هاى جزئى مستعملين است كه در موضوع له الفاظ دخالت دارد يعنى هنگامى كه لفظ انسان را خواسته‌اند وضع نمايند، «حيوان ناطق» كلّى و اراده كلّى را در نظر گرفته‌اند امّا لفظ را براى «حيوان ناطق» با مصاديق اراده وضع كرده‌اند كه حيوان ناطق آن كلّى امّا اراده‌اش كلّى نيست به نحو وضع عام و موضوع له خاص است كه معناى كلّى «الإرادة» در نظر گرفته شده امّا لفظ را براى اراده‌هاى مستعملين كه در مقام استعمال تحقّق پيدا مى‌كند، وضع كرده‌اند بنابراين معناى «انسان»، «حيوان ناطق» نيست بلكه معنايش عبارت است از: حيوان ناطق مقيّد به اينكه متعلّق اراده مستعمل باشد.

و همچنين در مورد «زيد»: معناى زيد فقط فلان شخص خارجى نيست بلكه‌