بسم اللّه الرحمن الرحيم‌ الحمد للّه رب العالمين و صلواته على سيّدنا محمد و آله الطاهرين.

هر كه خواهد دين‌دار باشد، او را از دو چيز چاره نبود: يكى تولا و ديگر تبرا، چنانكه فرموده‌اند: الدين هو الحبّ فى اللّه و البغض [فى اللّه‌][1]، يعنى: دين دوستى است در راه خدا و دشمنى در راه خدا. و چون برادر دينى نجيب الدين حسن، وفّقه اللّه لما يرضيه، ازين ضعيف محمد طوسى التماس كرد كه درين باب شرحى بنويسد، و تأكيد فرمود، چاره نديد از آنكه كلمه‌اى چند از سخن پيشوايان دين و معلمان اهل يقين، خصوصا معلم وقت پادشار بزرگوار «ناصر الدنيا و الدين شهريار ايران عبد الرحيم بن ابى منصور» اعلى اللّه امره، و حرّس ظلّه المبارك! جهت آن برادر دينى ثبت كرد.

اكنون گوييم مردم را دو قوت است كه آن دو قوت در وى از فروع و شاخهاى نفس بهيمى است، و آن شهوت و غضب است، يعنى: آرزو و خشم، كه در ديگر جانوران نيز اين دو قوت موجود است، و بايست و نبايست عبارت ازين دو قوت است. و لكن مردم را نفسى ديگر است، كه ديگر جانوران را نيست، و آن را «نفس ناطقه» خوانند، يعنى: نفس گويا، و عقلى است كه آن را بپارسى «خرد» خوانند. و مى‌بايد كه نفس بهيمى كه آرزو و خشم از قوتهاى آنست، در فرمان نفس گوياى انسانى باشد، و نفس گويا در فرمان عقل، و عقل در فرمان فرمان ده‌

[1]مطلوب المومنين ص 49- روضة التسليم ص 96.