خمينى، روح الله، مناهج الوصول الى علم الاصول، ج 1، ص 336.

خمينى، روح الله، تهذيب الاصول، ج 1، ص 209.

مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج 1، ص 258.

صدر، محمد باقر، بحوث فى علم الاصول، ج 2، ص 177. صدر، محمد باقر، دروس فى علم الاصول، ج 2، ص 230.

همان، ج 1، ص 327.

جزايرى، محمدجعفر، منتهى الدراية فى توضيح الكفاية، ج 2، ص 131.

مكارم شيرازى، ناصر، انوار الاصول، ج 1، ص 362.

ولايى، عيسى، فرهنگ تشريحى اصطلاحات اصول، ص 342.

آخوند خراسانى، محمد كاظم بن حسين، كفاية الاصول، ص (119-118).

شيرازى، محمد، الوصول الى كفاية الاصول، ج 2، ص 27 و 30.

طباطبايى قمى، تقى، آراؤنا فى اصول الفقه، ج 1، ص 133

ذهنى تهرانى، محمد جواد، تحرير الفصول، ج 2، ص 746.

شرطيت

اعتبار شرط بودنِ چيزى براى مأمورٌ به

شرطيت، از احكام وضعى و به معناى اعتبار شرط بودن چيزى براى مأموربه است، و شرط هم به چيزى گفته مى شود كه از ماهيت مأموربه خارج بوده و از نبود آن، نبود مشروط لازم مى آيد، ولى از وجود آن وجود مشروط لازم نمى آيد، مانند: طهارت، كه شرط نماز است.

سجادى، جعفر، فرهنگ معارف اسلامى، ج 3، ص 76.

فيض، عليرضا، مبادى فقه و اصول، ص (115-114).

قدسى مهر، خليل، الفروق المهمة فى الاصول الفقهية، ص 42.

مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج 1، ص (256-255).

فاضل لنكرانى، محمد، كفاية الاصول، ج 5، ص 318.

شرع من قبلنا

ر.ك: شرايع گذشته

شروط اجتماع امر و نهى

ر.ك: شرايط اجتماع امر و نهى

شروط اجتهاد

ر.ك: مقدمات اجتهاد

شروط استعمال

ر.ك: مقوّمات استعمال

شروط اصل

ر.ك: شرايط اصل

شروط اعتبار عرف

ر.ك: شرايط حجيت عرف

شروط تأثير علم اجمالى

ر.ك: اركان تنجيز علم اجمالى

شروط ترجيح

ر.ك: شرايط ترجيح

شروط تعارض ادله

ر.ك: شرايط تعارض ادله

شروط تكليف

ر.ك: شرايط تكليف

شروط تواتر

ر.ك: شرايط خبر متواتر

شروط جريان استصحاب

ر.ك: شرايط اصل استصحاب

شروط جريان اصول عملى

ر.ك: شرايط اصول عملى

شروط جريان برائت عقلى

ر.ك: شرايط برائت عقلى

شروط حكم اصل

ر.ك: شرايط حكم اصل

شروط عقلى

ر.ك: مقدمه عقلى

شروط علت (قياس)

ر.ك: شرايط علت

شروط فرع

ر.ك: شرايط فرع

شروط قياس

ر.ك: شرايط قياس

شروط مجتهد

ر.ك: شرايط مجتهد

شروط مقلد

ر.ك: شرايط مفتى

شريعت سلف

ر.ك: شرايع گذشته

شريعت هاى پيشين

ر.ك: شرايع گذشته

شك

حالت نفسانى ناشى از ترديد بين دو يا چند طرف، بدون رجحان داشتن هيچ يك

شك، مقابل علم و ظن و از حالت هاى نفسانى انسان است كه از ترديد در انتخاب يكى از دو طرف احتمال ناشى مى گردد كه هيچ يك بر ديگرى برترى ندارد; به عبارت ديگر، شك در جايى مطرح است كه انسان در انتخاب يكى از دو گزينه مردد شود و هيچ يك از آنها در نظر او بر ديگرى مزيّتى نداشته باشد.

در علم اصول فقه، شك، حجت نيست و ظن غير معتبر و وهم نيز به شك ملحق مى شود; به بيان ديگر، مى توان گفت در