2- «حرّم» بصورت فعل معلوم ولى با نصب و رفع ميتة. در تفسير كواشى اين اعرابها نوشته شده. تفسير كواشى بضم كاف مربوط است به احمد بن يوسف بن حسين كواشى. آنچه در عبارات شارح و مصنف است از نصب و رفع ميتة منظور قرائت دوم و سوم است نه اوّل، زيرا آنها متعرّض كلمه «حرّم» نشدند. پس بحث بر كلمه ميتة است. و آنهم داراى دو اعراب نيست مگر آنكه كلمه «حرّم» بصورت فعل معلوم باشد. استدلال بقول مفسرين از نظر اثبات معنى حصر، صحيح است.

بدليل اينكه مفسرين ريشه عربند. زيرا اولين آنها على بن ابى طالب عليه السّلام بوده است و سپس ابن عباس. و نيز استدلال براى اثبات معنى حصر از طريق اتفاق القرائتين است. يعنى اگر كلمه‌اى بدو اعراب خوانده شود، بايد تا ممكن است اين دو اعراب با يكديگر توافق داشته باشند تا در واقع بيك معنى برگردند و اگر انّما معنى حصر بدهد هردو قرائت در معنى يكى خواهند شد.

تركيب دو وجه نصب و رفع ميتة از اينقرار است: در صورتيكه ميتة بنصب خوانده شود «ما» در انّما كافّه است. فاعل «حرّم» اللّه است.

ميتة هم مفعول حرّم. حصر از انّما استفاده ميشود. در صورت رفع «ميتة» ما موصوله است و عائد محذوف و تقدير چنين است «انّ الذى حرّمه اللّه عليكم هو الميتة» در اين تركيب ميتة خبر براى مبتداى محذوف است زيرا مرفوع است و نميتوان گفت فاعل حرّم شده و طبق اين قرائت و تركيب يقينا حصر هست زيرا قبلا گفته شد كه هرگاه خبر معّرف بالف و لام جنس باشد حصر را مى‌فهماند و در اينجا «الميتة» كه خبر است الف و لام دارد مانند زيد المنطلق. پس در اين وجه كه‌