همچنين روايت حسن بن على بن شعبه در تحف العقول از امام صادق (ع) است كه در مورد معايش بندگان در تفسير اجاره گفت (انواع اجاره عبارت است از:) اجاره خود انسان يا ملك او، يا كار كسى از نزديكان، يا (كرايه) چهارپايان، يا (دوختن) لباس و ... [1] تا آخر حديث شريف.

هدف ما از نقل اين دو روايت كه امير مؤمنان (ع) به آن استدلال كرده‌اند اين است كه اجاره يكى از موارد معاش بندگان است و مشروعيت آن با توجه به آيات شريفه در دين ثابت است و شكى در آن نيست و امور خلق و روزى آنها بدون آن قوام نمى‌يابد. روايات ديگرى نيز بر مشروعيت اجاره دلالت مى‌كند كه ان شاء اللّه تعالى در لابه‌لاى مباحث آينده مطرح خواهد شد.

ب) اجماع‌

همه فقها در مورد مشروعيت اجاره اجماع دارند. اين جانب نيز به مشروعيت اين قاعده معتقدم، زيرا كه متدينين در تمام فرقه‌هاى اسلامى براى رفع نيازهايشان كسانى را اجير مى‌كنند و يا املاك خود را اجاره مى‌دهند. چنين ادعايى براى اثبات اجاره و لزوم ترتيب اثر به آن از ضرورياتى است كه بعيد نيست.

تعريف شرعى اجاره‌

ظاهر لفظ اجاره از مصدر فعل ثلاثى مجرد «أجر، يأجر، اجاره» است. هم چنانكه واژه كتاب از مصدر كتب گرفته شده است. بنا بر نظر اهل لغت، اصل اين لفظ به معنى «اكراء» است و در عرف به معناى «اجاره» آمده است.