بمعانى مختلف آمده است‌

2- لفظيكه بحسب ماده و جوهر لفظ داراى معنى حقيقى و مجازى باشد چه آنكه يكى محسوس و ديگرى معقول باشد، مثل لفظ نور كه در روشنائى محسوس، و علم، و وجود استعمال ميشود.

3- لفظيكه بحسب هيئت داراى چند معنى باشد مانند افعاليكه در معانى اخبارى و انشائى هردو استعمال ميشوند.

(933) (دوم) مشابهت دو قضيه از جهت مشتمل بودن آن بر الفاظيكه در اصل متعدد بوده و بواسطه اعلال بصورت واحد درآمده و متحد شده‌اند مانند لفظ مختار كه براى اسم فاعل و اسم مفعول مى‌آيد و در اصل دو لفظ بوده‌اند.

(934) (سوم) مشابهت دو قضيه بواسطه اختلاف احوال و عوارض غيراعلالى از قبيل اختلاف حركات و سكون و نقطه‌دار و بى‌نقطه، مثل آنكه در عربى هرگاه بگويند غلام حسن صفت و موصوف خواهند بود و اگر گفته شود غلام حسن بكسر نون حسن، مضاف و مضاف اليه خواهند بود، و حكما گفته‌اند واجب الوجود موجب است بصيغه اسم فاعل يعنى همه چيز را از امكان بوجوب ميرساند و بعضى آنرا بصيغه مفعول خوانده‌اند و بحكما نسبت داده‌اند كه آنان واجب الوجود را فاعل بالاضطرار و غيرمختار ميدانند.

اين‌گونه كلمات هرگاه بدون اعراب نوشته شود يا حرف آخر آنها با سكون تلفظ گردد موجب اشتباه خواهد گرديد، در فارسى نيز كسره اضافه و كسره موصوف گاهى بيكديگر مشتبه ميشوند.