عينيه باشد و وحدت عارض بر واحد نگرديده و تعدد صفت و موصوف اعتبارى صرف باشد و مقصود از عينيت آن نيست كه مفهوم شى‌ء با مفهوم وحدت يكى باشد بلكه مقصود آنستكه تعيّن خارجى آن شى‌ء با وحدت خارجى يكى باشد. و اين قسم از وحدت بر چيزهائى صادق است كه حيثيت ذاتى آنها عين وجود باشد و شيئيت ماهيتى در آنها منظور نگردد.

وحدت واجب الوجود و ساير وجودها با قطع نظر از جهت ماهيت آنها از اين قبيل است و تفاوت آنستكه همچنانكه وجودهاى ربطى ظل وجود واجبى هستند وحدت آنها نيز ظل وحدت واجب است.

بنابراين واجب الوجود واحد است بوحدت حقيقيه حقه اصليه و وجودهاى ديگر بوحدت حقيقيه حقه ظليه واحد هستند.

واحد حقيقى بوحدت حقه غيرحقيقيه آنستكه وحدت عارض و زائد بر ذات باشد مانند وحدت ماهيات متشخصه و جزئيه كه همچنانكه وجود عارض و زائد بر آنها است وحدت نيز بر ماهيت آنها زائد و عارض است.

(22/ 5) واحد حقيقى داراى اقسامى استكه باين اسامى ناميده ميشوند:

1- واحد جنسى.

2- واحد نوعى يا فصلى.

3- واحد مادى.

4- واحد عددى يا شخصى.