كه فاقد هرچهار شرط ميباشند.

2- در صورتى كه لفظ داراى جزء باشد ولى جزء لفظ براى معنائى وضع نشده باشد تا بر آن دلالت كند. زيرا دلالت تابع وضع است. بيشتر اعلام از اين قبيل‌اند مثل پرويز و انسان كه مجموع حروف از ابتدا براى يك معنى وضع شده است اين مورد شرط اول را دارد و فاقد سه شرط اخير است.

3- جائى كه هريك از اجزاء لفظ قبلا براى معنى مخصوصى وضع شده بوده و جزء لفظ بحسب وضع قبلى بر چيزى دلالت داشته ولى مدلول قبلى جزء مدلول فعلى نباشد. مثل عبد اللّه كه كلمه عبد بر صفت عبوديت دلالت دارد ليكن فعلا ذاتى كه متصف بعبوديت است قصد نشده و عبوديت جزء معنى مقصود نيست زيرا اعلام تنها بر ذات دلالت ميكنند و ذات بدون صفت عبوديت مقصود است اين قسم فاقد دو شرط اخير است و اگر رحيم يا كريم را در صورتى كه اسامى اشخاص باشند بعنوان مثال ذكر كنيم از عبد اللّه بمقصود وافى‌تر است زيرا اين كلمات اگر بعنوان صفت و موصوف استعمال گردند مركب و در صورتى كه اسم شخصى باشند مفرداند.

4- قسم ديگر از لفظ مفرد آنست كه لفظ جزء داشته و دال بر معانى هم باشد و آن معانى جزء معنى مقصود هم بوده باشد ولى ضمن مدلولى كه بحسب وضع ثانوى براى لفظ پيدا شده قصد نشده باشد مثل حيوان ناطق كه حيوانيت و نطق ضمن معنى مقصود موجودند زيرا ماهيت انسان از آنها تركيب يافته و در ضمن فرد موجودند