خيمه‌ها ماننده است به خيمه‌هاى ايشان و ليكن قبيله نه آن قبيله است ...» [1].

ابو حامد غزّالى (متوفاى 505 ه. ق) در احياء علوم الدّين تا توانست از اين جماعت نكوهش كرد و آنان را احمق و جاهل و فاجر و منافق خواند. [2]

ابن عربى (متوفّاى 638 ه. ق) پس از نقل بيت مورد استشهاد قشيرى، افزود كه امروز نه خيمه‌اى مانده است و نه قبيله‌اى؛ يعنى وضع از زمان قشيرى بدتر است، و همه چيز از دست رفته است؛ كه صوفيان اين دوره و زمان تنها صوفيان صوفند، يعنى بلباس و صورت ايشانند، نه به روش و سيرت ايشان. خانقاههايشان باشكوه و فراخ و آباد، ظاهرشان آراسته و پسنديده و فريبا ولى باطنشان خراب و تيره و تباه است. دنيا در دلهايشان بزرگ است و حق در جانهايشان كوچك. هرچه مى‌يابند، از حلال و حرام، مى‌خورند؛ و هرچه مى‌خواهند، از روا و ناروا، انجام مى‌دهند. نه علم به حرام از حرام بازشان مى‌دارد، و نه زهد از رغبت به دنيا. [3]

جلال الدّين مولوى (متوفّاى 672 ه. ق) گفت:

سعدى شيرازى (متوفاى 691 ه. ق) نوشت: «پيش از اين طايفه‌اى بودند بصورت پريشان و بمعنى جمع. اكنون جماعتى هستند بصورت جمع و بمعنى پريشان». [5]

حافظ شيراز (متوفّاى 790 ه. ق) هم، چنين سرود:

[1] ترجمه رساله قشيريّه، ص 10.

[2] إحياء علوم الدّين، ج 3، ص 393.

[3] ر. ك: محيى الدّين ابن عربى، صص 149، 150.

[4] مثنوى، دفتر پنجم، ص 431.

[5] گلستان، باب دوّم، در اخلاق درويشان.